Krafist lokunar og innsiglis.

Framhald umfjöllunar.  Nú, 2.mgr. ljósrits. Sjá blogg, 26.10.2013.

   

Hvert það stjórnvald - hér, bæjarstjórn- sem leitar til sýslumanns/lögreglustjóra og beiðist lokunar á rekstri, er hefur öll tilskylin rekstrarleyfi á hendi, verður að rökstyðja framlagða beiðni með tilvitnun í lögheimildir. Lokun gerist ekki án heimilda í lögum. Það er grundvallaratriði lýðræðis. 

 

Forveri Bjarna Stefánssonar, í embætti sýslumanns, hafnaði beiðni bæjarstjórnar um lokun rekstrar, með þeim rökum, að heimildir laga, væru ekki til staðar.  

 

Í embættistíð sýslumanns, Bjarna Stefánssonar, kröfðust byggingarfulltúi og bæjarstjórn, bréflega og marg sinnis, að sýslumaður innsiglaði aðgengi verslunarrekstrar, að Miðgarði 4.   

 

Þær kröfugerðir leiddu til stórglæpa í háttsemi, sýslumanns, Bjarna Stefánssonar.

Og urðu gerðir hans og bæjarstjórnar, höfuð orsakavaldar gífurlegra eignaskemmda, á íbúðarhúsi og öllu innanstokks í íbúð verslunareigenda. Auk þess, algjörri eyðileggingu tækja og vörulagers verslunar. Húsnæði verslunar fór í rúst. Skemmdir fengust lítt bættar -hjá Vís-tryggingum- sökum lyga og fyrirmæla Bjarna, sýslumanns.

Það verður nánar rætt síðar, hér á bloggsíðu, ásamt mynbirtingum.  

 

Hví voru lögmenn bæjarins ekki látnir annast kröfugerð, um lokun og innsiglun, ef lögmæt var?

Svarið er einfalt!  Kröfurgerðir bæjarstjórnar fólu í sér glæpsamlegt ofbeldi og eignarán.

Framsett af yfirstjórn Smára Geirssonar, Guðmundar Bjarnasonar og Einars Más Sigurðarsonar. 

 

Í 22 ár, hafa vitifyrrtar bæjarstjórnir barist fyrir lokun verslunar að Miðgarði 4.  Án árangurs! Staðreynd er, Þótt vitfirring vilji, það lög banna, þá virkar lögvernd laga?   Stundum!