Þegar lögbrot verða að glæp!

 

Hefði ég -Gestur Janus- ekki haft ofurtrú á að landslög og regluverk íslenska lýðveldisins veittu öllum íslendingum örugga og sjálfvirka vernd gegn árásum ofbeldismanna og bófa, þá hefði ég, við upphaf tilurðar ofbeldisgjörða Bjarna, sýslumanns, byggingarfulltrúa og setts bæjarstjóra, sent gjörðir þeirra í kæruferli til Héraðsdóms og Ríkissaksóknara. Hefði sent kærur mínar til heimahafna réttarmeðferða og dóma. Þar lagt til skoðunar, úrvinnslu og sóknar. Í boði laga og réttar. Lagt fram í sókn eftir viðurkenningu á mannréttindum! Í sókn eftir lögverndaðri mannvirðingu! Í sókn eftir löghlýðni stjórnvalda og lögreglu!

Slíkt hefði verið sjálfsögð, rökrétt og lögmæt aðgerð. Ekki glæpsamleg að hætti tilgreindra þremenninga. Glæpur þeirra fólst í að misnota aðstöðu í embættisskrifstofu sýslumanns, misnota gjörðabók og embættisstimpil sýslumanns, sérmerktum skjaldarmerki lýðveldisins.         Misnotkun þeirra, viðhöfð undir verndarskjóli tiltrúar almennings, á réttmæti allra gjörða sýslumanns sem og gjörða forystumanna bæjarstjórnar Neskaupstaðar.                                       Þá fólst glæpur þremenninganna í, höfuðmarkmiði þeirra, að kurla niður mannorð, virðingu og velferð einstaklings.   Velferð fimm manna fjölskyldu!   Heiðurs fólks!  

Sökum alls þess hér nefnda, flokkast gjörðir og athafnir þremenninganna, ekki aðeins sem lögbrot? Heldur sem glæpur!    Sem stórglæpa, verknaður!

Því miður.