Furðufyrirbæri.

Eitt furðufyrirbæra síðustu áratuga birtist í því að fjölmenn bæjarstjórn og fjölmenn byggingarnefnd Neskaupstaðar sem og Bjarni Stefánsson, sýslumaður í Neskaupstað -hin háæruverðugu- yfirvöld staðarins, virtust hafa glatað úr sínu minni, vitund um tilvist laga og reglugerða. Regluverk íslenska lýðveldisins. Eftir að bæjarstjórnarmenn og sýslumaður gerðu valdið að sinni persónueign, eignuðu sér fengið umboðsvald yfir samélaginu í Neskaupstað. Þá hófu þeir -af myndugleik og sperringi- að stjórna samfélaginu með yfirlæti geðþótta og daglyndar. Slíkt er stranglega bannað!  Í landslögum! 

Daglegt viðmót bæjaryfirvalda, minnti og minnir á, myndmál veðurfars. Ýmist fárviðri eða stormur. Lognkyrrð með freðans kulda. Eða slyddurigning með hrakviðri og torfæru.  Aldrei, í ára vís, gafst ró né næði. Ávalt, við upphaf dagrenninga, lagðist þoka óvissu yfir huga þolenda hinna yfirveguðu og fastmótuðu ofbeldisverka yfirvalda í Neskaupstað. Og spurning flestra morgna, var, hvert yrði næsta yllvirki bæjarstjórnar og sýslumanns.  Í það minnsta þá virtist öll vitund bæjarstjórnarmanna og sýslumanns, um landslög og reglugerðir, hafa horfið úr þeirra minni. En barnsminni þeirra, um verkfræði og réttarreglur sandkassaleikja, virtist frjósamt og lifandi. Það virtist vera þeirra helsta leiðarljós í dagsathöfnum við stjórnsýsu Neskaupstaðar. Og undrun mín er vakin. Hversu þessir brengluðu stjórnvaldsherrar fengu notið ofurtrausts almennings. Um ára fjöld. Furðufyrirbæri, það!

  

Lýsi eftir lögfræðiaðstoð. Svið:Sjórnsýslubrot, mannréttindabrot, skaðabótaréttur. Uppl.S-8619092